Kayseri ili, Milli Mücadele Dönemi'nde Develi'ye bağlı Taşçı (Bakırdağ) Bucağı dışında işgal görmemiştir. Fransızlar'ın koruması altındaki ayrılıkçı Ermenilerce gerçekleştirilen Bakırdağ İşgali de bölgeyi etkileme olanağı bulmadan, kısa süre içinde son bulmuştur.

Mütareke'de Durum

        Kayseri, Osmanlı Devleti'nin Birinci Dünya Savaşı yenilgisini belgeleyen Mondros Mütarekesi (30 Ekim 1918) günlerinde, bağımsız bir sancak olarak yönetiliyordu ve doğrudan İstanbul'a bağlıydı. Birinci Dünya Savaşı öncesinde birçok Orta Anadolu kentinden farklı olarak, canlı bir ekonomik yaşamı olan Kayseri, savaş içindeki Ermeni tehciri nedeniyle, bu özelliğini bir ölçüde yitirmişti. Çünkü kentin ticari yaşamının gelişmesinde ve ileri düzeydeki zanaatçılıkta Ermenilerin büyük payı vardı. Hayvancılığa dayalı besin sanayinin doğması Kayseri'nin pastırma ve sucukta ün kazanması, büyük ölçüde Ermenilerin çabalarıyla olmuştu. Ermeniler ve kimi Rumlar, ayrıca sarraflıkla da uğraşıyorlardı. Kayseri'de yerel ekonomik yaşamı denetleyen ve 30.000'i aşkın olan bu Ermeni nüfus, 1915'te Suriye'ye tehcir edilmiş, ancak Mondros Mütarekesi ile kısa süre içinde yeniden Kayseri'ye dönmüştü. Nitekim Kayseri'nin en büyük kazalarından Develi'nin savaş sonrasındaki nüfusu yarı yarıya Ermenilerden oluşuyordu. Kayseri ve dolaylarının nüfus yapısını etkileyen bir başka gelişme de daha savaş yıllarında başlayan göçlerdi. Rus işgalleri 1915-1916'da Doğu Anadolu içlerine doğru uzandığında işgal altına giren kent ve köylerin halkı yollara dökülmüş ve bunlardan bir bölümü Kayseri'ye gelmişti. Bunu 1917 Sovyet Devrimi sonrasında, Kafkasya'dan göçen kimi toplulukların, örneğin Çerkezlerin gelişi izlemişti. Kayseri yöresi, Mondros Mütarekesi sonrasında başlayan Fransız işgalleri döneminde üçüncü bir göçe tanık oldu. 1918 sonrasından başlayarak gelişen Adana ve Maraş işgalleri nedeniyle, yörenin halkı uğradığı baskılara dayanamayarak yollara düşmüş ve göç kervanları Kayseri'ye uzanmıştı. Eylül 1919'a gelindiğinde Fransızlar, Çukurova'ya yerleşmiş, Urfa, Antep ve Maraş'a girmiş, Kayseri'nin Develi kazasının 20 km. yakınlarına kadar ilerlemişlerdi. Zamantı suyunu sınır kabul ettiklerini duyuran Fransız işgal yetkilileri, bugün Develi'ye bağlı olan Bakırdağ Nahiyesini de denetimleri altına almışlardı. Adana'yı merkez edinen Fransız işgal komutanlığı, güçlerini fazla dağıtmamak için, direnişle karşılaşmadığı sürece, merkezden uzak bölgelere, asker göndermiyor; denetimi, işgal birlikleri içindeki Ermeni gönüllü taburlarıyla sağlamaya çalışıyordu. İşgal ettiği bu uzak kasabaların yönetimi de yörenin Ermeni ileri gelenlerine veriliyordu. Bakırdağ (Rumlu) Nahiyesi'nde de bu tür bir uygulama yapan Fransızlar, Sarkis Efendi adlı bir Ermeni'yi nahiye müdürlüğüne getirmişlerdi. Nahiye merkezi Bakırdağ'ın Kiske köyündeydi. Gerek nahiye merkezindeki, gerek çevre köylerdeki güvenliği de Ermeni Jandarmaları sağlıyordu.

İşgal Saldırısına Karşı Örgütlenme

            4 Eylül 1919'da toplanan Sivas Kongresi günlerinde, Kayseri ve çevresindeki yabancı etkinlikleri de yoğunlaşmıştı. Gözlemci adı altında, Fransız kurullarının biri gidiyor biri geliyordu. Bu arada, ayrılıkçı Ermeni örgütlerinin yöneticileri neredeyse açıktan açığa çalışmaya başlamışlardı.

        Bunlardan biri de Ermeni Papazı Katagikos Efendi'ydi. Katagikos Efendi, Paris Konferansının bir Ermeni Devleti kurulması yolunda attığı adımlara uygun olarak Kayseri'ye gelmiş ve burada Ermeni Fedekaran Cemiyetinin bir şubesini açmıştı. Daha sonra Develi'ye geçen Katogikos, buradaki Ermenilere konferanslar veriyor, Ermeni gençlerini örgütlemeye çalışıyordu. Nitekim bu çalışmalar sonucunda Ermeni Fedekaran Cemiyeti, Develi'de bir kongre toplamış ve kongrede kurulacak Ermeni Devletine katılma kararı almıştı. Bütün bu ayrılıkçı çabalar ve Fransızların Kayseri'yi de işgal altına alma hazırlıkları sonunda Kayseri eşrafını harekete geçirdi. Eylül 1919 sonunda Sivas Kongresi'nin aldığı karar gereğince, Kayseri ve kazalarında Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti şubeleri kurulmaya başlandı. Bunlardan en önemlisi Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti idi. Kasabanın tüm yerel yöneticilerinin etkin desteğini kazanan Develi Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti şubesi kısa süre içinde hızla güçlendi. Hacı Zetzade Osman Efendi'nin yönetimindeki örgütün öbür yöneticileri şunlardı: Belediye Başkanı Kamberli Osman Bey, Ali Efendizade Osman Bey, Mavizade Nazmi Bey, Zileli Hocazade Tevfik Bey, Refi Memuru Vehbi Bey ve Caferzade Abdullah Efendi.

Develi'nin Kuvay-ı Milliye Üssü Olması

        Develi'deki Müdafaa-i Hukuk örgütlenmesine, Sivas Heyet-i Temsiliyesi de büyük önem veriyordu. Develi, Fransız işgal bölgesinin sınırında idi. Buradaki örgütlenmenin güçlü bir biçimde ele alınması, hem Fransızların yeni bir atılımını önleyebilir, hem de buradan Çukurova'ya Kuvay-ı Milliye eylemleri düzenlenebilirdi. Bu amaçla çalışmalara başlayan, Mustafa Kemal Başkanlığındaki Sivas Heyet-i Temsiliyesi, Kayseri'den birkaç kişiyi Sivas'a çağırtarak konuya ilişkin görüşlerini aldı. Kuvay-ı Milliye yöneticilerinden Kılıç Ali Bey, Heyet-i Temsiliye adına Develi'ye gönderildi ve kasaba halkının direniş konusundaki tutumunu ve bölgedeki koşulları incelemekle görevlendirildi. Ön hazırlıkların Ekim 1919'da tamamlanmasından sonra, Develi Belediye Başkanı Kamberli Osman Bey, Sivas'tan Mustafa Kemal imzalı bir mektup aldı, 2 Aralık 1919 tarihini taşıyan ve 'çok gizli' kaydı düşülen mektupta şunlar yazılıydı: "Everek (Develi) Belediye Başkanlığı'na Anadolu ve Rumeli Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti Heyet-i Temsiliyesi, Kilikya Kuvay-ı Milliye Komutanlığı'na Binbaşı Kemal Bey'i, yardımcılığına da Yüzbaşı Osman Bey'i atamıştır. Ulusal görevleri sırasında Kemal 'Kozanoğlu Doğan Bey', Osman Bey de 'Aydınoğlu Tufan Bey' takma adlarını taşıyacaklardır. Kendilerine görevleriyle ilgili olarak her türlü yardımı yapmanızı ve dayanışma içinde olmanızı önemle rica ederiz."

        Kayseri dönüşünde, Doğan ve Tufan Beylerin yaptığı ilk iş, Develi'deki yerel Kuvay-ı Milliye yönetimini oluşturmak oldu. Bu yönetici kurulda, kendileri de birer takma ad edinen Belediye Başkanı Osman Bey (Özdemiroğlu Yaşar Bey) Yedek subay Tıraşzade Osman Bey (Coşkun Osman Bey), Yedek subay Veli (Çakıroğlu) Bey (Cihan Bey), Yedek subay Hadi Bey (Erdoğan Bey), Yedek subay Niğdeli Enver Bey (Abbas Bey) yer alıyorlardı. Yapılan işbölümü gereğince, ilk harekete geçen Yüzbaşı Tufan Bey oldu. Ocak 1920'de Develi'den ayrılan Tufan Bey, yanındaki beş kişiyle birlikte, gizli örgütlenme çalışması yürüteceği Göksun çevresine gitti.

Bakırdağ'ın Alınması

        Develi Müdafaa-i Hukuk Cemiyeti şubesinin etkin çabasıyla, kısa süre içinde Kuvay-ı Milliye'nin hemen tüm gereksinimleri karşılanmıştı. Ancak, Binbaşı Doğan Bey'in buyruğunda tek bir düzenli birlik askeri yoktu. Doğan Bey, hiçbir savaşım deneyi olmayan gönüllülerle bir harekata girişmek istemiyor, Sivas Heyet-i Temsiliyesi'nin göndereceği düzenli güçleri bekliyordu. Ayrılıkçı Ermenilerin yoğunlaşan baskıları nedeniyle bunalan Develi Müdafaa-i Hukuk Yönetimi ise, daha fazla beklemekten yana değildi. Bu nedenle Binbaşı Doğan Bey'le yerel yönetimler arasında, yer yer çatışmaya varan anlaşmazlıklar çıkıyordu. Sonunda, Develi ileri gelenleri, 4 Şubat 1920'de Binbaşı Doğan Bey'e bir haber yollayarak, aralarında bir "Kuvay-ı Milliye Komuta Kurulu" oluşturdukları ve askeri harekatı kendi başlarına gerçekleştireceklerini duyurdular. Mart 1920 başlarında da ilk Develi Kuvay-ı Milliye Çetesi Belediye Başkanı Kamberli Osman Bey'in yönetiminde, Ayvazhacı köyüne doğru yola çıktı. Doğan Bey, Osman Bey'in hareketine, Develi'deki asıl güçlere dokunmaması ve yalnızca öncülük görevi yapması koşuluyla izin vermişti. Bu nedenle, Kamberli Osman Bey'in yanında yalnızca beş kişi vardı. Ayvazhacı'ya böylesine küçük bir birlikle giren Osman Bey, köy köy dolaşarak Punku'ya gelinceye dek, 200'ü aşkın gönüllü toplamış, Punku'dan katılanlarla birlikte bu göç 250 kişiye ulaşmıştı. Köylerden katılanların donanımı için gerekli silah ve cephane de Develi'den getirilmişti. Osman Bey, Punku'dan ayrıldıktan birkaç gün sonra, bir gece yarısı Bakırdağ nahiye örgütünün bulunduğu Kiske köyü'ne baskın yaptı. Ermeni Nahiye Müdürü Sarkis Efendi ve Jandarmalar böyle bir baskını beklemiyorlardı. Ansızın yakalanarak evlerden birine kapatıldılar. Ermenilerin elindeki karakolda da çok sayıda silah ve cephane ele geçirildi. Kiske köyü'nün Kuvay-ı Milliye eline geçtiğini öğrenen çevre köylerdeki çok sayıdaki insan, aynı gün Kiske'ye geldi. Bu durumdan yararlanarak köy meydanında bir tören düzenleyen Osman Bey, toplanan köylülere Kuvay-ı Milliye hareketinin amaçlarını anlattı ve Fransızlarla ayrılıkçı Ermenilerin elindeki öbür kent ve köylerin de kurtarılacağına ilişkin söz verdi. Törenden sonra, Osman Bey'in Kuvay-ı Milliyesi yeni katılanlarla birlikte 600 kişiye yükseldi. Bakırdağ Nahiye Müdürünü Develi'ye götürüp teslim eden Osman Bey Kuvay-ı Milliyesi yeniden işgal bölgesine girdi ve 10 Mart 1920'de Feke kasabası önüne geldi. Elinin altındaki güçle kasabayı kuşatan Osman Bey, işgalci yöneticilere teslim olmaları için kısa bir süre tanıdı. Kasabanın Ermeni ve Fransız yöneticileri, sürenin bitmesine yakın teslim olmayınca, silahlı adamlarıyla birlikte Feke'ye girdi. Kendilerini savunacak güçten yoksun olan işgalciler, teslim olmak zorunda kaldılar. Kamberzade Osman Bey Müfrezesinin eylemleri Feke baskınıyla da durmadı. Bu Kuvay-ı Milliye çetesi, gerek Kozan'ın gerek Haçin'in (Saimbeyli) alınışında önemli bir rol oynadı.